My teachers

Every morning

in the depth of mind

words feel their hearts

Every afternoon

in a new book

the eyes see their message

Every thought of mine

every teach of my lips

have their love

They loved me

like parents

and I love their memory

like a child

Yannis Politopoulos

Η αδρεναλίνη ενός φιλιού

          Παράξενη μέρα κυλά στην προέκταση των βλεμμάτων τους κι ακόμη και η δυσδιάκριτη επιθυμία του ερχομού αργεί να μετατραπεί σε χάδι.

          Ασυνήθιστα έρημη η ταλάντευση των βλεφάρων εδράζει στο φως τη μαγεία του ασυντέλεστου.

          Σπινθήρες επερχόμενων φιλιών διανοίγουν τις αγκαλιές και στιγμιαία το ψήγμα ενός κλάματος δακρύζει αψηφώντας τα μυστικά της νιότης.

          Μικρή λύπη σταλάζει τη λήθη της στο αμιγές  δάχτυλο μιας ενωμένης φαντασίας.

          Σαν από χιλιετίες κρυμμένη βαθιά στα χείλη, η επιθυμία ενός φιλιού πραγματώνεται προσθέτοντας ανθρώπινη υπόσταση στη γραφή που πρόκειται να στεγάσει τον έρωτα δύο ανθρώπων που ήδη μεσουρανεί.

          Με ήχους γλυκών λέξεων το μοναδικό φιλί προετοιμάζει τον ερχομό του.

Γιάννης Πολιτόπουλος

Rain of sunbeams

My visitors are

my open book

My visitors are

my warm summer

My visitors are

my tree of feelings

Every time they read

a memory turns into life

And life goes on

to their blog land

Like a rain of sunbeams,

of photos, of poems

Yannis Politopoulos

Προσδίδοντας νόημα

Κάποιες στιγμές

στο ημερολόγιο της ζωής

εγγράφεται ένας άνεμος

επαίτης των συνειρμών

Και τότε η μνήμη

εξακοντίζεται στο μέλλον

ποθώντας τις λέξεις

που έρχονται στα χείλη

Κι αλήθεια φέγγει

η μεσίστια φτωχή σημαία

που ταλαντεύει τη μνήμη

αναδημιουργώντας το παρόν

Γιάννης Πολιτόπουλος

Η απήχηση του πόθου

Με τη μεσημβρία του πνευματικού ήλιου να διαχέεται στον ορίζοντα η γυναίκα ενθρόνισε στην απάνεμη ακρογιαλιά της μνήμης της τη μορφή του.

Κι εξακολουθεί να εξακοντίζεται στο προσκήνιο των πόθων της η μεσίστια εναλλαγή του αντρικού φιλιού.

Όπως τότε δηλαδή, που παιδί ακόμη η γυναίκα αυτή εναπόθεσε στη προκυμαία του βλέμματός της τη προσμονή ενός φιλιού.

Κι από τη στιγμή εκείνη εξακολουθεί ν’ αναζητά τη πραγμάτωση του πιο διαυγούς πόθου της στο απρόσμενο βλεφάρισμα μιας ερωτικής συνάντησης.

Γεγονός που συμβαίνει επαναλαμβανόμενα τα καλοκαίρια της νιότης της αγκαλιά με τη βεβαιότητα μιας αγάπης που υπερβαίνει κάθε συνηθισμένη εκδοχή.

Ώσπου το χέρι ενός άντρα έλκει δυνατά το γυναικείο παρόν προς τη πνευματική αυγή ενός απίστευτου έρωτα.

Ακριβώς δηλαδή όπως συμβαίνει και με όλους, όσους διαβάζουν με αγάπη τη λογοτεχνική απόδοση των πιο εσωτερικών σκέψεών τους.

Γιάννης Πολιτόπουλος