Γιάννης Πολιτόπουλος - Εκδοχές Γραπτού Λόγου στην Ελληνική και στην Αγγλική Γλώσσα
Οι λέξεις είναι το ισχυρότερο όργανο δημιουργίας. Κάθε πιθανός συνδυασμός τους έχει την απόλυτη, τη μοναδική δύναμη να ονομάζει τα πράγματα και τα φαινόμενα, θεμελιώνοντας έτσι τη βάση της ανθρώπινης σκέψης. Η υπόγεια διαδρομή των λέξεων, Δεκέμβριος 2009, Γιάννης Πολιτόπουλος
The Hellenic Drama
(A poem written in English
with Greek words)
In agony
to apologize
In the hysteria
of our prophetic epitaph
The ecstasy
of the economic ideology
organizes the throne
of misery
But poetry always
embarks to
her lyrical rhythm
without jealousy
for her expatriation
Yannis Politopoulos
Γράφοντας μεταφράζω τη σιωπή, καθώς πληθαίνουν οι απολήξεις των σκέψεων με την απαράμιλλη πανδαισία της λεκτικής ενσάρκωσής τους. Γιάννης Πολιτόπουλος
Το μειλίχιο βλέμμα
Ένα όμορφο δειλινό στις αρχές του φθινοπώρου και το ήρεμο, το μειλίχιο βλέμμα της γυναίκας ατενίζει τις ύστατες αναλαμπές του ήλιου.
Κάτω από τη βεβαιότητα του μετώπου τα μάτια ερωτοτροπούν με την αιωνιότητα της ομορφιάς, με την απεραντοσύνη της θηλυκότητας.
Τα χείλη της γυναίκας βαμμένα στο κόκκινο του δειλινού παραμένουν κλειστά σφραγίζοντας με τη σιωπή τους τη βέβαιη επιστροφή του καλοκαιριού στη ζωή της. Θαρρεί κανείς πως κρύβουν σφιχτά στην αγκαλιά τους ένα υπέροχο μυστικό. Πρόκειται για το αρχέγονο στη ζωή της μυστικό της τελειότητας και του πόθου.
Το στέρνο της είναι κεντημένο με τα αστέρια των καλοκαιρινών νυχτών που αγαλλίασαν στη ζεστή αγκαλιά της ζωγραφίζοντας στο φεγγαρόφωτο τα ανεξίτηλα όνειρα μιας αυθεντικής γυναικείας επιθυμίας μια ζωή χωρίς συνηθισμένα όρια.
Τα χέρια της γυναίκας είναι μπλεγμένα ακριβώς πάνω από τα γόνατά της που φωσφορίζουν κάτω από το λευκό φόρεμα που ντύνει το σώμα της. Οι αντίχειρες ενώνονται κάτω από το δειλινό φως με τρόπο μαγικό εκπέμποντας στο περιβάλλον κάτι από την εντυπωσιακή θηλυκή ομορφιά της την οποία δεν έχει βρεθεί ακόμη ζευγάρι μάτια που να μη ζηλέψει.
Και τότε, κάποια δειλινή στιγμή συμβαίνει το γεγονός που αφιερώνεται στο μειλίχιο βλέμμα της γυναίκας.
Είναι η στιγμή που η τελευταία ηλιαχτίδα του δειλινού διατρέχει την επιφάνεια των ποδιών της ξεκινώντας λίγο κάτω από τα γόνατα και γράφοντας φιλιά καταλήγει πρώτα στους τέλεια λαξευμένους αστραγάλους της και τελικά στα πανέμορφα και συμμετρικά δάχτυλά της όπου κι αφήνει μεθυσμένο από πόθο την ύστατη δύναμή του αφιερωμένο για πάντα στη λατρεία της σάρκινης παρουσίας της γυναίκας ως θεάς του δειλινού.
Πρόκειται για μια διαδικασία, για ένα γεγονός που η γυναίκα βιώνει ολοκληρωτικά αλλά με τρόπο φυσικό, καθώς είναι συνηθισμένη στη λατρεία που της αποδίδεται με κάθε ευκαιρία από όλη την πλάση με τρόπο πρωτόγνωρο, εκπληκτικό, μαγικό. Γιατί έτσι συμβαίνει να ζει η γυναίκα τον ερχομό των νυχτών σε όλες τις εποχές, αφού τίποτα δεν μπορεί να της στερήσει το μυστήριο της απαστράπτουσας ομορφιάς της.
Τη στιγμή που η τελευταία ηλιαχτίδα χάνεται από τα πόδια της, τα χείλη της γυναίκας ανοίγουν απαλά σα λουλούδι και με τρόπο παραμυθένιο ευχαριστούν τη φύση για τη λατρεία της με ένα επιφώνημα αγαλλίασης που μόνο ο ήλιος αντιλαμβάνεται.
Έπειτα, η γυναίκα ανασηκώνεται από τη θέση της και μέσα στο κατάλευκο φόρεμά της απομακρύνεται λικνιζόμενη μέσα στο πρώτο σκοτάδι ευτυχισμένη που βιώνει το ταξίδι του ήλιου στο σώμα της με τον πιο παραμυθένιο τρόπο.