Το αντρικό βλέμμα μόλις είχε απλωθεί στον κυματισμό του
ανοιξιάτικου αέρα.
Ίσως ήταν πρώιμη η ανοιξιάτικη εναρμόνιση, μα οι αισθήσεις
αγνοούσαν για την ώρα τη μονιμότητα του παιχνιδίσματος του καιρού.
Γι΄αυτό κι ο άντρας κατέβηκε στη θάλασσα, που τόσο γαλανή
όσο ποτέ, μπορούσε να του υποσχεθεί αυτά που ποτέ ως τότε δεν του είχε
ανακοινώσει οποιοσδήποτε άνθρωπος είτε δια της λογικής είτε διά της
συναισθηματικής έκφρασης.
Κι όταν ο άνεμος ελαφρώς δυνάμωσε για λίγο, τότε του φάνηκε
πως ένα ποίημα σκαρφάλωσε με όλη του την πηγαία αναμονή στο πιο όμορφο κι
απάνεμο παράθυρο του ουρανού.
Εκεί ο άντρας κι όσοι άλλοι, οι ελάχιστοι, μυημένοι
μπορούσαν να βιώσουν την πανδαισία μιας ουράνιας γραφής. Γιατί κι ουρανός
γράφει κάποιες φορές στην απεραντοσύνη του αιώνιου σώματός του στίχους για τα
βλέμματα των λίγων. Κι ας μην το γνώριζε ο άντρας, μία γυναίκα πολύ μακριά του
ένιωθε το ίδιο την ίδια ακριβώς στιγμή της δημιουργίας του ουράνιου ποιήματος:
Το πιο όμορφο ποίημα
μοιάζει με φως
Το πιο λαμπρό σύνθημα
αγγίζει το μέλλον
Και τα πιο αγνά φιλιά
διανοίγουν ωκεανούς
Ω, όμορφη νηνεμία
τι εφαλτήριο είσαι
για την ευτυχία
Έκθαμβο το βλέμμα του άντρα καταχωρούσε τις λέξεις στην πιο
απάνεμη ακρογιαλιά της ψυχής του. Και η γυναίκα στόλιζε με τις λέξεις τα άδυτα
της καρδιάς της προβάροντας το θηλυκό μέλλον μιας αγνής πορείας προς τη χώρα
των γήινων συναισθημάτων. Κι όλα πραγματοποιούνταν με τη σύμφωνη γνώμη του
ανέμου, που καμία πρόθεση δεν είχε να κοπάσει αλλά αντιθέτως ενδυναμώνοντας τη
δική του πορεία ήθελα να κατορθώσει να ενώσει τα δύο ανθρώπινα βλέμματα.
Άλλωστε, ως αγνό στοιχείο της φύσης, ο άνεμος που τόσες
φορές είχε ομορφύνει ανθρώπινους έρωτες, ήθελα να ζευγαρώσει τους δύο ανθρώπους
με τον τρόπο που και οι δύο ενδέχεται να είχαν φανταστεί ντυμένα κάποτε την
παιδική τους αγνότητα. Και θα τα κατάφερνε με την πιο πηγαία φυσική απόλαυση:
το αέρινο φιλί του.
Γιάννης Πολιτόπουλος
